مردمان دورانداز

دارم توی سایتها می گردم و کارهای معماری رافائل مونئو را نگاه میکنم. کارهایش برایم عجیب است، چون خیلی خیلی ساده است.

به این فکر میکنم که کارهایش در زمینهای شهریِ موجود چه بی تکلف و ساده اند. و همزمان شاخص اند.

و به این فکر میکنم که چی می شد مثلن مدیران شهری به اینکه داخل بافت چه کارهایی می توانند بکنند فکر میکردند، به جای اینکه توسعه ی عرضی و طولی را با خیال راحت انتخاب کنند. وضع موجود را دور نیاندازند و وضع تازه بجویند. همین وضع موجود را کاری بکنند.

و بعد یاد خودم می افتم. 

*

امروز شجریان مرد. جهان مجازی من دو دسته است. بخشی بی خبر است و بخشی که با خبر است و سیاه پوش (و به طرز غریبی یک دست است. آدمهایی که فکر نمیکردم صفحه ی سیاه منتشر کرده اند)

همین. همین که باخبران باخبرند و بی خبران بی خبر. و همین می ماند.