علم و دین

کجاها علم به دین میبازه؟ به نظرم یکی از روشن ترین ها (و نسبتن کم اهمیت ترین ها) این رازآلودگی و حیرته، تو علم خیلی همه چیز جدی و مهمه، اما تو دین حالت داستانی و شاعرانگی داره و خیلی روشن نیست. تو دائم در مقام شگفتی هستی اما علم شگفتی رو میخواد بکشه.

اما جای مهمتر، این "پذیرفتن آنچه نمیتوانم تغییر دهم" هستش. علم عملن میخواد هر مانعی رو سرکوب کنه اما دین کلی چیز داره که دست پیروانش نیست

(این علم سرکوبگر و قلدر هم البته محصولی از دوره های ما بعد رنسانسه)