دو مشکل حل نشده ی انقلاب

به نظرم دو تا مشکل حل نشده از اول انقلاب توی کشور هست:

مشکل اول اینه که جریانهای مختلفی توی انقلاب حضور داشتن مثلن همه ی اصلاح طلبها و اصولگرا ها بالاخره انقلابی بودن و با همه ی طرز تفکرهای مختلفشون یه روزی کنار هم بودن. همینطور منافقین (مجاهدین سابق) و ... با همین منطق بریم یه مقدار جلوتر، دینداری آدمهای مختلفی که با انقلاب همراه بودن در سطوح مختلفیه. خیلیا به دین احترام میذاشتن ولی رفتارهای مذهبی و عبادی نداشتن. خیلیها داشتن ولی کم بوده. خیلی ها هم زیاد بوده. خیلیها قشری بودن و خیلی ها عمقی تر با دین برخورد میکردن.

همه ی این جریانهای مختلف با انقلاب بودن و امیدوار بودن به تغییر و شاه رو میخواستن بیرون کنن و از سیاستها و اقدامات درب و داغونش بیزار بودن. ولی بعد انقلاب به مرور این کنار هم بودن معلوم نیست چی شده.

مثلن، به دلیل نفوذ مجاهدین به نهادهای مختلف کشور و خرابکاریهاشون، یا خرابکاریهای گروه های دیگر ضد انقلاب و ضد ج ا، مجبور شدن تو یه دوره ای مراقبتهای سفت و سختی از نهادهای کشور بکنن. ولی خب بعد یه مدت که اینا گذشته همون سخت گیری ها مونده، (کلن نگاه های مدیریتی ای که فیدبک مثبت خورده خیلی داریم تو ج ا)

اما در کنار این، بازهم یه نپذیرفتن خاصی می بینم نسبت به طیفهای گوناگونی که تو ایران داریم، فکری، سیاسی، قومی و ... بی توجهی به حقوق و نیازها و ... سریعن برچسب ضد انقلاب و ضد کشور و ضد نظام به همدیگه میزنن، غافل از اینکه از همون ابتدا این تفاوت دیدگاه ها و اختلاف ها بوده و حتی اگه دیدگاه های همدیگه رو قبول نداشته باشیم باید حقوقی برای هم قائل باشیم و خوبی های همدیگه رو ببینیم و بخوایم

مشکل دوم اینه که، در میان جریانهای مذهبی انقلاب یه حس خیلی شدیدی بوده نسبت به دین و فقه، که اگه ما همه چی رو دینی کنیم حل میشه (چه بسا بقیه ی گروه های کمتر یا غیر مذهبی انقلابی هم همین فکر رو داشتن تا حدودی) و اینکه دینی کردن یعنی فقهی کردن، مثل برچیدن کافه ها و مناطقی که خدمات ویژه ای میدادن و مشروب و حجاب و ... یه سری چیزهای کاملن ظاهری.

هنوز هم این جریان و طرز فکر به نظر من خیلی شدیده، مثل اینکه یهو اردوهای دانشگاه ها و فعالیتهای مختلط برچیده میشن و کلی آسیب به وجود میاد.

کلن یکی از مهمترین وظایف دولت و حکومت رو مقابله با ظاهر گرایی میدونم