علم، آموزش، نخبه گرایی و تواضع

العلم نورٌ یقذفه الله فی قلب من یشاء

رُبَّ عالمٍ قتلَته جهله و ما ینفعه علمُه معه (امام علی ع)

افمن کان میِّتاً فاحییه الله جعل له نوراً یمشون بها (قرآن)

***

چند روز پیش چیزی نوشتم با عنوان جای خالی اخلاق علمی. چندوقت پیش هم کلی نق زدم از نخبه گرایی معماران.

به چند جمله ی بالا نگاه کنید، یا آن حدیثی که میگوید "العلم ... رأسه التواضع"

نظام آموزش ما الان چه ربطی به این جملات دارد؟ چرا چشمش را روی تربیت بسته و فقط به تعلیم می پردازد؟ چرا کمتر استاد دانشگاهی متواضع است؟ چرا کمتر دانشجوی شریفی باد به غبغبش نمی اندازد؟ (چقدر این باد کله ی شریفیها من را آزرد) چرا هرکسی فقط خودش را قبول دارد؟

این جمله را شاید شنیده باشید: "اگه پولدار به دنیا نیای تقصیر خودت نیست، ولی اگه بی پول از دنیا بری تقصیر خودته!"

همچین قاعده ای الان در ساختار علمی ما در جریان است. رقابت شدید برای بالا رفتن. غرور شدید از اندوخته ها. همه باید تابع آنی که بالاتر نشسته باشند نه اینکه آنی که بالاتر است بیاید دست پایینی ها را بگیرد و همنشینشان شود. به دردهاشان بی توجه است. به مسائلشان. این بیماری شدید نخبه گرایی، بی توجهی به مسائل تربیتی و دغدغه های زندگی دانشجوها.

***

میخواستم درست درمان تر بنویسم، ولی نوشتن هم وقتی دارد و وقتش که بگذرد نمیشود!