یکی مثل همه؟

این که می بینم بقیه هم مثل من کلافه اند، راهی می روند که آخرش نمیدانند چیست، دنبال امیدواریهایشان هستند، با همه عالم کلنجار دارند بخاطر تصمیمهایشان، تنهایی هایی را تحمل میکنند، هزینه ی متفاوت دیدن و فکر کردن را می دهند با تنهایی و سختی کشیدن، زیر بار آنچه درست نمیپندارند نمی روند، به من حس شادی میدهد، که فقط من نیستم که این الم ها را دارم.

پس فرق من با بقیه چیست که اینقدر حس پادرهوایی دارم؟ چون سریع تصمیم نمیگیرم؟ چون جا زده ام؟ چرا بقیه در راههایی پیش میروند و من هنوز در فکرم که چه باید بکنم؟

سختی کجاست که باید کشید؟

***

دیشب یک آن از فکر انصراف (این تابوی زندگی در نظرگاه همه) دچار هراس شدم. آیا مطمئنم؟ پس چی :))