درباره ی موسیقی ایران

مهمترین وجه از موسیقی ایران به نظر من مردمی بودنش است. ببینید ما اسم موسیقی‌دان های بزرگ تاریخمان را نمی دانیم چنان که شاعرانمان، با اینکه به شدت این دو به هم نزدیک بوده اند (به شدت یعنی بنای اوزان موسیقی بر اوزان اشعار است و این پدیده ی خیلی عجیبی است. چون در موسیقی کلاسیک اصلن این طور نیست). چرا؟ چون خیلی وجود نداشته اند! این آوازها و الحان زبان به زبان گشته اند تا به عصر امروز رسیده اند. تازه در یک قرن اخیر است که ثبت موسیقی ایران جدی شده و خنیاییان (موسیقی‌دانان) پیگیر قضیه هستند. به بافت موسیقی و ریتم و ملودی هایش می پردازند و یک چیزی ثبت می کنند و تولید می کنند.

اینکه می گویم زبان به زبان ثبت شده، یعنی آن سرودهایی که در عروسی و عزا و جشن خوانده می شده همانها شده موسیقی. آن آوازی که یک نفر می خوانده و جمعیت جوابش را می گفته اند شده موسیقی. آن آوازی که گروهی ماهیگیر یا کشاورز با هم می خوانده اند شده موسیقی. "شده موسیقی" عبارت گویایی نیست، جایش بگذارید "همان موسیقی است". این کسانی (آخوندهایی) که فکر می کنند موسیقی یک پدیده ی گمراه کننده و بیچاره گر است، حواسشان نیست که الحان تعزیه خوانها و روضه خوانها همان موسیقی است و موسیقی ما چیزی جز این آوازها نیست! (این هم نکته ی دوم عجائب موسیقی ماست. کاملن آوازی است و به همین خاطر کاملن مردمی است)

فلذا، وقتی فلان مداح برای نوحه خوانی، به جای مراجعه به موسیقی همین مردم (که بر زبان مداحان قدیمی تر جاریست) می رود سراغ فلان ترانه داخلی یا خارجی و روی ریتم آن اسکی می رود، "نمی فهمد!" که پس فردا (دو قرن بعد!) همین لحن ایشان تبدیل به موسیقی ایرانیان می شود، یک چیز به درد نخورِ بدون فکرِ بی ریشه.