ما کجاییم

به خودمون که نگاه می کنم یه سری خودباخته می بینم. خودمون و توانایی هامون رو باور نداریم.

قاعده ی دنیا اینه که هر کسی/ملتی که خودباوری داشته باشه، می ترکونه.

این رهبرای گنده ی دنیا رو اگه دیده باشی همینجوری هستند، خودباوری ملتشون رو بالا بردن و تونستن.

نمی دونم آیا پیامبر(ص) هم همین پیام رو داشته یا نه. مشاهداتم این رو هنوز نشون نداده بهم. یعنی این مستقیم توی حرفاشون نبوده، اما مسلمونها اینجوری شدن بعدش.

***

ز دو دیده خون فشانم، ز غمت شب جـدایی

چــه کنم که هست اینها گل باغ آشنــــایــی

همه‌شب نهاده‌ام سر، چو سگان بر آستانت

کــــه رقـیـب در نیـایـد به بهانــهء گدایـــــــــی

مـــژه‌ها و چـــشم یارم به نظر چـــنـان نماید

که میـان سنبلستـان چرد آهـــوی ختــایـــی

در گلستان چشمم زچه رو همیشه باز است

به امیـــد آنکه شاید تو به چــشم من درآیــی

ســر برگ گل ندارم، به چه رو روم به گــلشن

که شنیــــده‌ام ز گلها همه بوی بــــــی‌وفایی

به‌کدام مذهب‌ست این به‌کدام ملت‌است این

که کشند عاشقی را، که تو عاشقم چــرایی

به طـــــواف کعبه رفتم به حــــــرم رهم ندادند

که برون در چـــــه کردی که درون خـــــانه آیی

به قــــــمارخــــــانه رفــتـم، همـه پاکـباز دیدم

چو به صــــــومــــعه رسیـدم همه زاهد ریایی

در دیـــر مــی‌زدم من، که یـکـــی ز در در آمد

که: درآ، درآ، عراقی! که تو خاص از آن مـایی