چایی

و تو چه دانی که چایی چه چیزی است؟

روال کار در محل متبرک کارآموزی بدین گونه است که در ساعتهای 10 و 13 و 15 چایی توزیع می شود و در بقیه ی زمانها (تا قبل از ساعت 5 عصر که ساعت رسمی اداری است) باید بروی خودت برای خودت بریزی

آقو ما انگار سرم چایی بهمون وصله! وقتی آقای «ش» مسئول عزیز آبدارخونه (چه اسم جالبی، آب دار خانه!) با سینی چایی وارد می شه چنان بهجتی به قلبم وارد می شه انگار که چی! شادی و سرور از همه طرف به فضای اتاق وارد می شه و همه رو در بر می گیره. روح تازه ای به همکارا دمیده می شه و نشاط در چشماشون دیده می شه. آنچنان حرکت سینی چایی رو با رد نگاه دنبال می کنیم که گویی فضاپیما داره فرود میاد! بعد هم که همای سعادت رو از دستان با صلابت آبدارچی گرام می گیریم و با آداب و احترامات خاصی روی میز می نهیم و کمی به ظاهر جیگری دلبرانه اش نگاه می کنیم و حظ می کنیم

خوردن چایی حدود نیم ساعت طول می کشه چون لیوانی میاره چایی رو. در این لحظات ما خوشحالترین آدمهای روی زمین هستیم. و خلاصه کلی عشقبازی می کنیم با لیوان چایی.

اما بعد از تموم شدن چایی ... دوباره انگار وارد عزاخونه ناصرالدین شاهی شدی، همه نگاه ها تیره، چراغها خاموش، ابروها درهم، خیره به صفحه ی مانیتورها و سر مثلا گرم کار اما فکر ها در هزاران جای نابهنجار ( از این جهت نابهنجار که اونجایی که باید باشه نیست، وگرنه جاهایی دری وری و دور از ادب نمیره ذهنا، استغفرالله)