اعتراف

میخوام اعتراف کنم سختترین کار دنیا هنوز برام اینه که بقیه رو بالاتر از خودم ببینم. سختمه، خیلی. خصوصن اگه طرف مقابل از کسایی باشه که تو کلیشه های عمیق و نهادینه شده ات پذیرفته باشی که هر آدمی از اون گروه ازت پایینتره! مثلن شهرستانیها! یا مثلن اونایی که چند سال کوچیکترن و موفقترن. روم به دیفال...

راه درمانش چیه؟ مدت مدیدی هستش که تمرکزم بر اینه که خصوصیات بدم رو قبول کنم و در جهت بهبود تلاش کنم و خودم رو تبرئه نکنم. و تا حدودی هم خصوصیات خوب دیگران رو وقتی در من نیست قدرشناسی کنم و تلاش کنم داشته باشم. اما به نظرم راه دیگه ای (راه بهتری) هم باید باشه.

مثلن اینکه میگن از بقیه تعریف کن وقتی این شعله در وجودت روشن میشه.