یادتونه بلیت اتوبوس کاغذیا رو؟ ده تا شو با هم میخریدیم؟ دونه ای ده تومن بود یا صد تومن؟ صد تومن فک کنم. غالبن بلیتفروشها پیرمردهای خسته ای بودن توی دکه های کوچیک آهنی. کجان الان؟ همه ی ما یه بلیتفروش پیر خسته ی درون داریم که نگرانه با تحول زندگی، شغلش و ارزشش از دست بره. چی کار کنیم تو تحولات بمونیم و نابود نشیم و تاب بیاریم؟
اونایی که قوی بودن، موندن و الان تو مترو کارت‌های اعتباری ما رو شارژ می‌کنن
+ احساس می‌کنم این جواب رو قبلاً هم به کسی دادم. یا شاید قبلاً هم به این موضوع فکر کردم...
به نظرم نه! اکثر بلیتیون مترو خانومهای ژیگول هستن نه پیرمردهای خسته!
به نظرم بیشتر از اینکه به قوت باشه، به چابکیه...
جالبه که این سوال براتون آشناس