یه چیز خیلی واضح

واضحه که رفتار ظاهری همه ی ابتنا و قضاوتی که در موردش میشه به نیت و انگیزه ی پشتشه. مگه پیغمبر مسجد ضرارو خراب نکرد؟ مگه شمر نماز نمیخوند؟ پس چرا خیلی مذهبیها، تا یکی یه ذره رفتارهای مذهبیش تغییر میکنه از دایره ی دین می اندازنش بیرون؟ مگه خودشون خیلی بهترن؟

*

مثال خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی واضحش، میشه روابط دختر و پسر. نگاه نکردن به صورت، حجاب، ادب، امنیت، کنترل کراش و علایق و غرایز، اینا همه یه پکه. چسبیدن به ظاهر هیچ اثری نداره. چه بسا عیوبی پنهان پشت این ظواهر. ادم تا نفهمه ضرورت کنترل ارتباط با جنس مخالف (محرم و نامحرم) تنوع موقعیتهای رابطه، تفاوت در درک رفتارها، گستره ی این روابط در جامعه و در طول زندگی، هر چی هم رو بگیره و حرف نزنه و نگاه به صورت نکنه، بی اثره. میلغزه.

حالا ممکنه بگی پس این جوونای پاکی که به خاطر حدیث و فلان رعایت میکنن چی، هیچی. حدیثو معصوم به کی با چه مسئله ای گفته، جمعی بوده یا فردی، بقیه احادیث چی، چه جایگاهی و مرتبه ای از عبودیت بوده، اصلن موضوع عموم خصوص میخوره یا نه، و کلی سوال دیگه.... و از همه مهمتر اگه اینا رو نفهمی، اصلن مگه حدیثو میفهمی؟؟؟؟ که دل بدی یا ندی

*

این به این معنا نیست که رفتار اصلن مهم نیست، نیات سالم کم کم شکل رفتار رو درست میکنن. و از اون طرف رفتارها نیات و خلقیات و عادات رو تغییر میدن و کم کم شکل میدن.